ΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ: ΕΦΗ ΓΑΪΤΑΝΙΔΟΥ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΣΠΑΣΤΙΚΗ ΤΕΤΡΑΠΛΗΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ

Συνάντησα την Έφη ένα μεσημέρι στην Αριστοτέλους, πάνω σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι. Αν και πεζόδρομος, η Αριστοτέλους είναι πάντα γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά που φορτοεκφορτώνουν όλες τις ώρες, μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα. Ο ηλικιωμένος πατέρας της Έφης που έσπρωχνε το καρότσι προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα στα σπασμένα πλακάκια, στα οχήματα και τον κόσμο κάνοντας ένα διαρκές και κουραστικό σλάλομ. Τους ρώτησα αν μπορούν να μού διαθέσουν μερικά λεπτά, και δέχτηκαν ευχαρίστως.

Η Έφη γεννήθηκε με σπαστική τετραπληγία λόγω περιγεννητικής ασφυξίας. Πρόκειται για μια πάρα πολύ επικίνδυνη αλλά δυστυχώς σχετικά συχνή κατάσταση, κατά την οποία το έμβρυο δέχεται έντονο στρες κατά τον τοκετό, και o εγκέφαλός του μένει για κάποια λεπτά χωρίς αιματική κυκλοφορία. Από τη διάρκεια και από τον βαθμό αυτής της υποξίας (έλλειψης οξυγόνου) εξαρτάται το πόσο βαριές θα είναι οι μόνιμες βλάβες που θα προκληθούν στον εγκέφαλο, βλάβες που μπορεί να αφορούν τόσο τις διανοητικές λειτουργίες του νεογνού όσο και την κινητική του αρτιότητα, ανάλογα με τα κέντρα του εγκεφάλου που θα υποστούν μόνιμες βλάβες.

Η Έφη λοιπόν, στα τριανταδύο της χρόνια σήμερα, ενώ δεν έχει καμμία διανοητική υστέρηση, μεγάλωσε χωρίς να μπορεί να ελέγξει τους μύες των άκρων της, εκτός από το αριστερό της χέρι, που έμαθε να το ελέγχει σ' έναν ικανοποιητικό βαθμό. Δυσκολεύεται επίσης και στην ομιλία. Κι όμως, είναι μια νέα γυναίκα με μεγάλη αισιοδοξία και διάθεση για ζωή. Πήγε κανονικά στο σχολείο, κάνει συχνές φυσικοθεραπείες, έχει φίλους και κοινωνικές σχέσεις, πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα στο Εθνικό Κολυμβητήριο για γυμναστική στο νερό, και γενικά ζει μια όσο το δυνατόν πιό φυσιολογική ζωή. Η Έφη μπορεί να χαμογελά.

Όλα αυτά όμως θα ήταν αδύνατα χωρίς την πλήρη αφοσίωση των γονιών της. Ο αφανής ήρωας πίσω από την ιστορία της Έφης - και της κάθε Έφης- είναι ο πατέρας της, ο ασπρομάλλης ηλικιωμένος που είδα εκείνο το μεσημέρι ν' αγωνίζεται να περάσει το καροτσάκι της Έφης ανάμεσα σε άπειρα ακίνητα και κινούμενα εμπόδια. Για πόσο ακόμα θα μπορεί ο κύριος Γαϊτανίδης να σπρώχνει το καροτσάκι της Έφης; Και πού θα το πηγαίνει, σε ποιές ανύπαρκτες υποδομές; Τί απέγινε το Κέντρο Αποκατάστασης που εδώ και δεκαετίες σαπίζει, ένα τεράστιο γιαπί, στην Αγίου Δημητρίου; Τί θ' απογίνει η Έφη - και η κάθε Έφη- όταν θα χαθούν οι γονείς της; Σε ποιό "ίδρυμα" θα πεθαίνει ζωντανή, παρατημένη σ' ένα άθλιο κρεβάτι, με άθλια νοσηλεία, πλαισιωμένη από ανειδίκευτο και ανεπαρκές σε αριθμό προσωπικό, από αδιάφορους διεκπεραιωτές αργού θανάτου, χωρίς μέσα, χωρίς όρεξη; Πόσοι άνθρωποι σαν την Έφη μαραζώνουν σε τέτοια "ιδρύματα" της συμφοράς, ή κλεισμένοι στο σπίτι, γιατί δεν έχουν την - σχετική - τύχη να έχουν γονείς ή άλλους συγγενείς με την ψυχή των γονιών της Έφης, και με την οικονομική δυνατότητα ν' αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι στους αγαπημένους τους;

Ευχαριστώ πάρα πολύ την Έφη και τον πατέρα της για την αλήθεια τους. Εύχομαι στον κύριο Γαϊτανίδη να είναι γερός και δυνατός για πολλά ακόμα χρόνια, για να μπορεί να προσφέρει στην Έφη όλα εκείνα τα πολύτιμα, που στις πραγματικά πολιτισμένες κοινωνίες τα προσφέρει, αυτονόητα, το κοινωνικό σύνολο. Εύχομαι και στους δύο μπορούν για πάντα να χαμογελούν...

Διαβάστε επίσης:
ΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΣΤΗΣ, ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ ΨΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΗΣ ΛΑΜΑΡΙΝΑΣ