Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Επιστολή στην Τζούλια Αλεξανδράτου

.του σεσημασμένου γαϊδουροκολλητή shinecast


Αγαπητή Τζούλια,
είμαι αυτός που κόλλησε το αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ της ροζ Πόρσε σας. Ναι, αυτό το πορτοκαλί που γράφει «είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω».
Δεν μπορεί να το ξεχάσατε κιόλας: συνέβη μόλις εχθές, Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011, γύρω στις έξι και μισή το απόγευμα, στην αρχή της οδού Μητροπόλεως, στο Σύνταγμα. Σταθήκατε αρχικά κοντά στη στάση του λεωφορείου, εν συνεχεία πήγατε και παρκάρατε πάνω στη διάβαση των πεζών. Γι’ αυτό το έβαλα το αυτοκόλλητο.



Σας εντόπισα αρχικά ενώ βρισκόμουν στο Σύνταγμα. Πέρασα απέναντι και σας φωτογράφισα καθώς παρκάρατε. Έπειτα, εσείς κατευθυνθήκατε προς την οδό Ερμού. Διασταυρωθήκαμε· φορούσα μαύρο σκούφο, κι όταν ήρθαμε μούρη με μούρη, μπροστά από το Υπουργείο Οικονομικών, μισοέκρυψα τη φωτογραφική μηχανή πίσω από την πλάτη μου, μη με πάρετε για paparazzo.

Έβαλα το πορτοκαλί αυτοκολλητάκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σας και αμέσως έπεσε πολύ γέλιο από τους περαστικούς, που είχαν μαζευτεί και χάζευαν τη ροζ Πόρσε. Μια κοπέλα μάλιστα ήρθε, σκασμένη στα γέλια, και με συνεχάρη διά χειραψίας. «Τώρα την έκαψες», μου είπε. Αν είναι αλήθεια, ζητώ συγγνώμη, δεν είχα σκοπό να σας κάψω. Ήθελα απλώς να σας υποδείξω ότι είναι γαϊδουριά να παρκάρεις πάνω στη διάβαση των πεζών.
Παρακαλώ μην το πάρετε προσωπικά: δεν είστε η μόνη, υπάρχουν και άλλοι γάιδαροι που παρκάρουν όπου γουστάρουν. Σε όλους βάζω αυτοκόλλητο. Τον τελευταίο μήνα, έχω κολλήσει περίπου εκατό, εβδομήντα εκ των οποίων στο σημείο αυτό, στη Μητροπόλεως. Ούτε είναι ταξικό το θέμα, επειδή δηλαδή έχετε Πόρσε: η γαϊδουριά είναι διαταξική. Εγώ κάνω την εικαστική-ζωολογική μου παρέμβαση ανεξαρτήτως μάρκας αυτοκινήτου. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω, δεν μου είχε ξανατύχει ροζ και σινιέ Πόρσε.
Θα μου πείτε, δεν χώραγαν οι πεζοί να περάσουν; Ναι, χώραγαν, παρακάμπτοντας την Πόρσε σας, επειδή έτυχε να μην υπάρχουν άλλα γαϊδούρια κολλητά εκείνη τη στιγμή: συνήθως είναι πέντε-έξι αυτοκίνητα, ενίοτε με μηχανάκια ανάμεσα, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την πίστα. Έχω δει γιαγιάδες με ψώνια να αναγκάζονται να χορέψουν τσάμικο για να περάσουν. Φυσικά, το μεγάλο μπόνους (αρχιγάιδαρος) το παίρνει όποιος παρκάρει πάνω στη ράμπα που προορίζεται για τα άτομα με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ).
Στην περιοχή, υπάρχουν αρκετά parking. Άλλη φορά, παρακαλώ πηγαίνετε σε ένα από αυτά. Ακόμα κι αν είναι για λίγη ώρα, δεν χάθηκε ο κόσμος, θα δώσετε γύρω στα 8-10 ευρώ. Κι εσείς δεν κάνατε και λίγη ώρα. Το ξέρω, γιατί περίμενα τουλάχιστον κανένα μισάωρο να εμφανιστείτε, να σας φωτογραφίσω καθώς θα βγάζετε το αυτοκολλητάκι. Είχα και μια περιέργεια, αν θα αντέξει το μανικιούρ. Στο μεταξύ, οι περαστικοί καταδιασκέδαζαν και φωτογραφίζονταν δίπλα στην ροζ Πόρσε. Αλλά έκανε κρύο, είχα και ραντεβού με κάτι φίλους για καφέ, οπότε βαρέθηκα να περιμένω και έφυγα.
Αγαπητή Τζούλια, ελπίζω να μη σας κούρασα. Άλλη φορά, παρακαλώ να μην παρκάρετε σε διάβαση ή ράμπα για τα ΑΜΕΑ. Θα με αναγκάσετε να ξαναβάλω αυτοκόλλητο. Α, μια και το ’φερε η κουβέντα: το πορτοκαλί ήταν χάλια με το ροζ, δεν πήγαινε. Αλλά, δυστυχώς, δεν τα βγάζουν σε άλλο χρώμα· ένα πρασινάκι, ας πούμε, θεωρώ ότι θα πήγαινε χάρμα. Ή κάτι σε καναρινί ίσως. Ε;
Φιλικά,

Γιώργος Τσακνιάς

Υ.Γ. Το μανικιούρ, εντάξει;

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

ΤΡΟΧΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΜΕ ΘΥΜΑ ΠΟΔΗΛΑΤΗ


Μόλις γύρισα από την παραλία, όπου Κάφρος με μηχανή, πιθανότατα μεθυσμένος, ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟ, παρέσυρε ποδηλάτη που τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Λίμνη το αίμα του στο πλακόστρωτο. Φωτογραφία δεν τράβηξα, όχι. Τις βαλίιιιιιτσες μου να φύγω....

Η ειρωνία είναι πως μία ώρα νωρίτερα, πηγαίνοντας προς Καλαμαριά, είχα δει μια μηχανή να τρέχει στον ποδηλατόδρομο- δεν είπα τίποτα γιατί έχω βαρεθεί να τσακώνομαι άσκοπα με ανεγκεφαλους. Τυχαία όμως ήταν εκεί (στο Μακεδονία Παλάς) ΕΝΑ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΟ, που αδιαφόρησε χαρακτηριστικά για το μηχανάκι στον πεζόδρομο/ ποδηλατόδρομο..

Θα μπορούσα να είμαι εγώ ο τραυματίας, πέντε λεπτά νωρίτερα μόνο αν ξεκινούσα να γυρίσω... μιλάμε για ζήτημα ζωής ή θανάτου! Και στο μπαράκι που πήγα μετά να ηρεμήσω λίγο, τρεις από τους πέντε στην παρέα καπνίζανε, το ένα μετά το άλλο!!!! ¨οπως και πολλοί άλλοι βέβαια εκεί μέσα (οι περισσότεροι). Βρωμοκοπάω ολόκληρος...

Δεν καπνίζω, αλλά κι αν κάπνιζα δεν θα κάπνιζα μέσα στα κέντρα και στους δημόσιους χώρος...

Λοιπόν το να ζεις στην Ελλάδα είναι ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Πριν μερικούς μήνες, χτύπησα έναν σκύλο στην Εγνατία Οδό κοντά στην Κομοτηνή. Οι σκύλοι ήταν δύο, από ένας σε κάθε λωρίδα, και ήταν αδύνατον να τους αποφύγω. Απ ό,τι έμαθα τα ατυχήματα με σκυλιά είναι ρουτίνα εκεί. Αλλά κανένας δεν νοιάζεται! Κράτος, Δήμος, Εταιρεία (ΕΓΝΑΤΙΑ ΑΕ), εγώ τη "γλύτωσα" με 1300 ευρώ και λίγη ταλαιπωρία, αλλά μια βδομάδα πριν από μένα είχε σκοτωθεί ένας άνθρωπος στο ίδιο σημείο! ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!!!! ¨οχι όχι δεν μένω με τίποτα εδώ...

Τον υπέροχο τόπο τον κάνουν κυρίως οι υπέροχοι άνθρωποι. Κι όλοι όσοι υπέροχοι άνθρωποι ξέρω έχουν μαυρισμένη την ψυχή.... από την βρωμιά της πλειοψηφίας....

Δεν αλλάζει αυτή η χώρα, θέλει πάααααρα πολλή δουλειά και πάααρα πολύ καιρό.... δεν αντέχω άλλο γέρασα στα κεραμίδια να φωνάζω... και να μην ακούει (σχεδόν) κανείς....

Δεν έχω παιδιά, αλλά θέλω να αποκτήσω. Και όταν και αν με το καλό, ΔΕΝ θέλω να τρέμω κάθε φορά που βγαίνουν στο δρόμο... Το ίδιο και για την ηλικιωμένη μητέρα μου... Όσο για τα θύματα των κάφρων, άμεσα ή έμμεσα (λόγω κατάληψης διαΒΆΣΕΩΝ Κ ΠΕΖΟΔΡΟΜΊΩΝ)... τα έχω δει στις εφημερίες μου νεκρά ή βαριά τραυματισμένα... γι αυτό έγραψα αυτό εδώ:

http://mavrosgatos.blogspot.com/2011/02/blog-post_17.html