Ο Γάιδαρος εφέντης

Τρία πουλάκια κάθονται στο Μέγαρο απ’ όξω
το ’να τηράει κατά το ΝΙΜΤΣ, τ’ άλλο κατά το Χίλτον,
το τρίτο το μικρότερο μοιρολογάει και λέει:
– Ποιος λες πήγε και πάρκαρε στη διάβαση απάνω,
στη διάβαση για τους πεζούς, στη ράμπα των ΑΜΕΑ;
Μην είν’ ο Τούρκος ο Αγάς, μην είναι ο Βεζίρης,
μην είναι ο Σουλτάνος μας ο πολυχρονεμένος;
Δεν είν’ ο Τούρκος ο Αγάς, δεν είναι ο Βεζίρης,
δεν είναι ο Σουλτάνος μας ο πολυχρονεμένος.
Είναι Ρωμιός, είναι Γραικός, του Πειραιά εφέντης,
είναι τ’ αμάξι του Κατή, τ’ αμάξι του Εφετείου.
– Το άκουσες εφέντη μου τι λένε τα πουλάκια;
– Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε,
ότ’ είμαι γάιδαρος εγώ, παρκάρω όπου γουστάρω.
– Αργά να φας, αργά να πιεις, αργά να κατουρήσεις,
αργά να πας στ’ αμάξι σου, να δεις τι έχει στο τζάμι.
Κείνος όμως παράκουσε τι του ’πε το πουλάκι,
τρώγει γοργά, πίνει γοργά και γοργοκατουράει,
γοργά πάει στ’ αμάξι του, στο τζάμι του κοιτάζει
και βλέπει στ’ αυτοκόλλητο τη φάτσα του απάνω
τέσσερα πόδια και ουρά, ο Γάιδαρος εφέντης.