.
{ Το φωτογραφικό υλικό (που φυσικά υπάρχει) δεν θα δημοσιευτεί, για ευνόητους λόγους }
Οδός Μοναστηρίου, Θεσσαλονίκη, κοντά στο Βαρδάρη, δίπλα στη διεύθυνση Υγείας. Παρκάρει ανάποδα σε μονόδρομο, ακριβώς πάνω στη γωνία, κλείνοντας τα τρία τέταρτα της διάβασης, και τη ράμπα του ΥΠΕΡΥΨΩΜΕΝΟΥ (λόγω των έργων του Μετρό) πεζοδρομίου.
Κόκκινο αυτοκίνητο, κόκκινη εργατική φόρμα. Στο στόμα ένα στραβό τσιγάρο. Κατεβαίνει κοιτάζοντας κάπως ανήσυχα γύρω γύρω, τους γέρους με τα μπαστούνια που αγωνίζονται ν' ανέβουν το πεζοδρόμιο, μια που τους έκλεισε τη ράμπα, τις μαμάδες με τα καροτσάκια που τον βρίζουν από μέσα τους. Φαίνεται ότι νιώθει άβολα. Κοιτάει γύρω γύρω να βρει καμμιά θέση. Αλλά πού. Με βλέπει που φωτογραφίζω το αυτοκίνητό του. Μού μιλά, ευγενικά.
Μένει όχι μακριά, αλλά δεν μπορεί να έρθει με άλλο τρόπο γιατί στο αυτοκίνητο έχει βαριά υλικά, που δεν μεταφέρονται αλλιώς. Δουλεύει αυτές τις μέρες στην καφετέρια ακριβώς από πίσω. Τα πάρκινγκ κοστίζουν τρία ευρώ την ώρα, επί δέκα ώρες που δουλεύει, πάει το μεροκάματο. ΠΟύ να το βάλει; Αφού "κάθε οικογένεια έχει από δυό τρία αυτοκίνητα, ο καθένας το δικό του. Είναι και τα έργα του μετρό..." Τού εξηγώ ότι και να τελειώσουν τα έργα, οι θέσεις πάρκινγκ δεν πρόκειται να αυξηθούν. Τον βοηθάω να μετακινήσει λίγο το αυτοκίνητο, σπρώχνω λίγο και τον κάδο, τουλάχιστον να ελευθερώσει τη ράμπα. Τί να πεις... Όλοι δίκιο έχουμε, έτσι δεν είναι; Δίκιο και ο Κάφελλος...
Όχι. Όταν όλοι έχουν "δίκιο", το πιό πολύ δίκιο το έχει ο πιό αδύναμος.
.
{ Το φωτογραφικό υλικό (που φυσικά υπάρχει) δεν θα δημοσιευτεί, για ευνόητους λόγους }
Οδός Μοναστηρίου, Θεσσαλονίκη, κοντά στο Βαρδάρη, δίπλα στη διεύθυνση Υγείας. Παρκάρει ανάποδα σε μονόδρομο, ακριβώς πάνω στη γωνία, κλείνοντας τα τρία τέταρτα της διάβασης, και τη ράμπα του ΥΠΕΡΥΨΩΜΕΝΟΥ (λόγω των έργων του Μετρό) πεζοδρομίου.
Κόκκινο αυτοκίνητο, κόκκινη εργατική φόρμα. Στο στόμα ένα στραβό τσιγάρο. Κατεβαίνει κοιτάζοντας κάπως ανήσυχα γύρω γύρω, τους γέρους με τα μπαστούνια που αγωνίζονται ν' ανέβουν το πεζοδρόμιο, μια που τους έκλεισε τη ράμπα, τις μαμάδες με τα καροτσάκια που τον βρίζουν από μέσα τους. Φαίνεται ότι νιώθει άβολα. Κοιτάει γύρω γύρω να βρει καμμιά θέση. Αλλά πού. Με βλέπει που φωτογραφίζω το αυτοκίνητό του. Μού μιλά, ευγενικά.
Μένει όχι μακριά, αλλά δεν μπορεί να έρθει με άλλο τρόπο γιατί στο αυτοκίνητο έχει βαριά υλικά, που δεν μεταφέρονται αλλιώς. Δουλεύει αυτές τις μέρες στην καφετέρια ακριβώς από πίσω. Τα πάρκινγκ κοστίζουν τρία ευρώ την ώρα, επί δέκα ώρες που δουλεύει, πάει το μεροκάματο. ΠΟύ να το βάλει; Αφού "κάθε οικογένεια έχει από δυό τρία αυτοκίνητα, ο καθένας το δικό του. Είναι και τα έργα του μετρό..." Τού εξηγώ ότι και να τελειώσουν τα έργα, οι θέσεις πάρκινγκ δεν πρόκειται να αυξηθούν. Τον βοηθάω να μετακινήσει λίγο το αυτοκίνητο, σπρώχνω λίγο και τον κάδο, τουλάχιστον να ελευθερώσει τη ράμπα. Τί να πεις... Όλοι δίκιο έχουμε, έτσι δεν είναι; Δίκιο και ο Κάφελλος...
Όχι. Όταν όλοι έχουν "δίκιο", το πιό πολύ δίκιο το έχει ο πιό αδύναμος.
.
4 σχόλια:
Σωστός.
Έχω βαρεθεί να κολάω αυτοκόλητα "Είμαι γαιδαρος, παρκάρω όπου θέλω"
Οι Καφελλοι δεν θα βάλουν μυαλό ΠΟΤΕ!
Άστα και βράστα. Είναι υπερβολικά δύσκολο ν' αλλάξει κάτι. Με το ζόρι ρατιέμαι κι εγώ ακόμα, ο απόλυτος υπέρμαχος της μή-βίας, να μην αρχίσω να σπάω τζάμια Κάφελλων...
Αυτός είναι πράγματι ΘΕΟΣ! Πως ανέβασε το αυτοκίνητο εκεί πάνω?
Το πρόβλημα είναι πως εκεί που βρίσκεται το αυτοκίνητο πρέπει να είσαι κασκαντές για του κολήσεις το αυτοκόλητο "Είμαι γαιδαρος, παρκάρω όπου θέλω"...
Δημοσίευση σχολίου