Γράφει ο Λύκος της Στέππας
Μικρή πικρή ιστορία, με προτεινόμενο τίτλο frustration--άμα σας βρίσκεται κανένας καλύτερος, ευπρόσδεκτος.
Έχουμε πάει να πληρώσουμε ενοίκιο σε τράπεζα--με τα πόδια, κέντρο μένουμε και θεωρούμε αυτονόητο πως δεν παίρνουμε αμάξι για μικρές/μεσαίες αποστάσεις--στην Ακαδημίας. Είναι πρωί. Στους δρόμους επικρατεί αυτό που οι επικοινωνιολόγοι αποκαλούν εμβριθώς 'της πουτάνας'.
Είμαστε σε σηματοδότη που δείχνει πορτοκαλί, όταν ημιφορτηγό πιέζει να περάσει την πηγμένη Ακαδημίας από κάθετο. Κορνάρει μανιασμένα. Δεν τα καταφέρνει. Κλείνει μεγαλοπρεπώς την διάβαση πεζών. Πράσινο για τους πεζούς.
Ανάπηρος σε καροτσάκι και ο συνοδός του μένουν ακινητοποιημένοι. Οι υπόλοιποι περνούν όπως μπορούν--κι εμείς μαζί, μέσα στο ρεύμα του πάντοτε καλοσυνάτου αστικού ανθρώπινου ποταμού. Σταματάω. Γυρίζω στον οδηγό. Σκαρφίζομαι μια μικρή παντομίμα: του δείχνω τον ανάπηρο, το φανάρι και κάνω μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Η αγάπη μου εκρήγνυται. 'Τι νομίζεις ότι κάνεις;', του λέει σε έντονο ύφος. Μας απαντά κάτι ακατάληπτο στα άπταιστα γαλλικά που προαπαιτούνται για την απόκτηση διπλώματος. Πράσινο, γκαζώνει άγρια, φεύγει.
Ο συνοδός του ανθρώπου μας ρίχνει ένα βλέμμα που υπονοεί 'ευχαριστώ'. Ντρέπομαι. Φεύγουμε παραμιλώντας.
Μικρή πικρή ιστορία, με προτεινόμενο τίτλο frustration--άμα σας βρίσκεται κανένας καλύτερος, ευπρόσδεκτος.
Έχουμε πάει να πληρώσουμε ενοίκιο σε τράπεζα--με τα πόδια, κέντρο μένουμε και θεωρούμε αυτονόητο πως δεν παίρνουμε αμάξι για μικρές/μεσαίες αποστάσεις--στην Ακαδημίας. Είναι πρωί. Στους δρόμους επικρατεί αυτό που οι επικοινωνιολόγοι αποκαλούν εμβριθώς 'της πουτάνας'.
Είμαστε σε σηματοδότη που δείχνει πορτοκαλί, όταν ημιφορτηγό πιέζει να περάσει την πηγμένη Ακαδημίας από κάθετο. Κορνάρει μανιασμένα. Δεν τα καταφέρνει. Κλείνει μεγαλοπρεπώς την διάβαση πεζών. Πράσινο για τους πεζούς.
Ανάπηρος σε καροτσάκι και ο συνοδός του μένουν ακινητοποιημένοι. Οι υπόλοιποι περνούν όπως μπορούν--κι εμείς μαζί, μέσα στο ρεύμα του πάντοτε καλοσυνάτου αστικού ανθρώπινου ποταμού. Σταματάω. Γυρίζω στον οδηγό. Σκαρφίζομαι μια μικρή παντομίμα: του δείχνω τον ανάπηρο, το φανάρι και κάνω μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Η αγάπη μου εκρήγνυται. 'Τι νομίζεις ότι κάνεις;', του λέει σε έντονο ύφος. Μας απαντά κάτι ακατάληπτο στα άπταιστα γαλλικά που προαπαιτούνται για την απόκτηση διπλώματος. Πράσινο, γκαζώνει άγρια, φεύγει.
Ο συνοδός του ανθρώπου μας ρίχνει ένα βλέμμα που υπονοεί 'ευχαριστώ'. Ντρέπομαι. Φεύγουμε παραμιλώντας.
2 σχόλια:
EGO PANTOS EXO SPASI 3 AMAXIA GIA PAROMIOUS LOGOUS KAI THA TO KANO XANA AN XRIASTI TETIOI TIPOI TETIA THELOUN . MANOS
Αυθόρμητο και ασύντακτο, αλλά εντός σκέψεών μου για το θέμα...
Προνοητικότητα, σχεδιασμός, παιδεία, ώστε για κάποιους να μην θεωρείτε ρατσισμός η όποιες κινητικές δυσκολίες οι άλλες διαφορετικότητες. Ήρεμα και ανήσυχα με επαγρύπνηση και με διδαχή...
Ελπίδα...
Ευτυχώς κάποιοι δεν νιώθουν διαφορετικοί, πολεμούν και διεκδικούν, κάποιοι τους στηρίζουν, ο καθένας όπως μπορεί. Έπρεπε να ισχύσουν και εδώ οι νόμοι της πολιτείας...
Λόγια, λόγια, κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε πόσο εύκολο είναι το επίκτητο...
όποιος είναι εκτός κατάστασης δεν νοεί, η καθημερινότητα τον προλαβαίνει, αλλά η καθημερινότητα εκείνων, που μας κάνει όταν τους κοιτούμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε; Μήπως όλοι να δούμε την ευθύνη; έχουμε και μεις ευθύνη.
Τουλάχιστον έναν καλό λόγο για να συνεχίσουν να προσπαθούν ας έχουν, δεν είναι άδικο να μην ζουν όπως όλοι, έτσι δε θα έπρεπε;
Μεγάλο θέμα. Το κλείνω εδώ για να μην καταλήξω γραφική, αν και συχνά είναι μια δίοδος, μη φλύαρη, μία ανακούφιση για κείνους που τους αφορά άμεσα... Όλα μέσα στη ζωή είναι, προς κατεύθυνση λοιπόν ευαισθητοποίησης ας γίνουμε και γραφικοί... είπα... η μικρή αδύναμη, πολύ λίγη για να ξέρω... αυτοί οι άνθρωποι πως νιώθουν. Εύχομαι να είναι σε ισορροπία.
Φίλτατε μαύρε γάτε να είστε καλά όλοι που ασχολείστε με το θέμα.
Υ.Σ. Εσωτερική λειτουργική μου παράκληση σε απεύθυνση, ας μην το κάνουμε θέμα, το θέμα τους μοιρολατρικά και απαισόδοξα, (στη τέχνη) ας φωτίζουμε και τη λαμπρή πλευρά της ζωής αυτών των ανθρώπων, προς ομοϊδεάτες της τέχνης. Πόσοι το απέδειξαν με την τέχνη τους, ας θυμηθούμε.
Ευχαριστώ πολύ - Λος!
Δημοσίευση σχολίου