Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Ο Γάιδαρος εφέντης


Τρία πουλάκια κάθονται στο Μέγαρο απ’ όξω
το ’να τηράει κατά το ΝΙΜΤΣ, τ’ άλλο κατά το Χίλτον,
το τρίτο το μικρότερο μοιρολογάει και λέει:
– Ποιος λες πήγε και πάρκαρε στη διάβαση απάνω,
στη διάβαση για τους πεζούς, στη ράμπα των ΑΜΕΑ;
Μην είν’ ο Τούρκος ο Αγάς, μην είναι ο Βεζίρης,
μην είναι ο Σουλτάνος μας ο πολυχρονεμένος;
Δεν είν’ ο Τούρκος ο Αγάς, δεν είναι ο Βεζίρης,
δεν είναι ο Σουλτάνος μας ο πολυχρονεμένος.
Είναι Ρωμιός, είναι Γραικός, του Πειραιά εφέντης,
είναι τ’ αμάξι του Κατή, τ’ αμάξι του Εφετείου.
– Το άκουσες εφέντη μου τι λένε τα πουλάκια;
– Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε,
ότ’ είμαι γάιδαρος εγώ, παρκάρω όπου γουστάρω.
– Αργά να φας, αργά να πιεις, αργά να κατουρήσεις,
αργά να πας στ’ αμάξι σου, να δεις τι έχει στο τζάμι.
Κείνος όμως παράκουσε τι του ’πε το πουλάκι,
τρώγει γοργά, πίνει γοργά και γοργοκατουράει,
γοργά πάει στ’ αμάξι του, στο τζάμι του κοιτάζει
και βλέπει στ’ αυτοκόλλητο τη φάτσα του απάνω
τέσσερα πόδια και ουρά, ο Γάιδαρος εφέντης.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Γαϊδουριές






Από μακριά φαινόταν ότι θα είναι κάτι καλό. Η Δημοτική Αστυνομία έκοβε κλήση. Το Golf έκλεινε τη ράμπα για τα ΑΜΕΑ και, ταυτόχρονα, την πρόσβαση στο μοναδικό σημείο χωρίς καγκελάκια. Έβαλα αυτοκόλλητο και έμεινα λίγο, αρκετά για να δω πόσο δυσκολεύονταν οι πεζοί, ιδίως οι ηλικιωμένοι. Όταν ήρθε ένας με αμαξίδιο (με πόδι στον γύψο και πατερίτσες) χρειάστηκε να σηκωθεί και η συνοδός του να διπλώσει το αμαξίδιο, προκειμένου να καταφέρουν να περάσουν.

Εκτός από την κλήση, για την οποία χάρηκα ιδιαιτέρως, και εκτός από το γνωστό αυτοκόλλητο, το οποίο πίεσα με περισσή μανία πάνω στο παρμπρίζ, πρόσεξα άλλο ένα χαρτάκι: μέσα από το τζάμι, είχε έναν αριθμό κινητού και τη σημείωση "επιστρέφω σε λίγο". Πήρα μερικές φορές (από απόκρυψη) με σκοπό να πω "πω πω, τι κρίμα, αυτό το παλιοφορτηγό σάς το έκανε θερινό το καημένο το αμάξι, τρεχάτε". Δεν το σήκωσε. Έχω κρατήσει το νούμερο και θα δοκιμάσω ξανά - κατά τις τρεις η ώρα το πρωί.