Ούτε ένα αυτοκίνητο! (καλά, έχει μερικά δημόσιας χρήσεως, αλλά δεν εμφανίζονται παρά σπάνια)
ένα μικρό μειονέκτημα: δεν έχει ΟΎΤΕ ποδήλατα... Αλλά και τί να τα κανείς; οι αποστάσεις είναι τόσο μικρές...
Σ;)
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007
Τρίτη 12 Ιουνίου 2007
ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ: ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
από το blog του Διαγόρα
Τελικά δεν είμαστε εξωγήινοι. Και εν Γερμανίοις συμβαίνουν τα ίδια.
Απλά, με διαφορά φάσης είκοσι-εικοσιπέντε ετών...
Τελικά δεν είμαστε εξωγήινοι. Και εν Γερμανίοις συμβαίνουν τα ίδια.
Απλά, με διαφορά φάσης είκοσι-εικοσιπέντε ετών...
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007
ΑΣ ΥΠΟΚΛΙΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΞΙΟ ΚΑΦΕΛΛΟ ΑΗΚ 3021
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007
....."ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑ"...... (ΚΩΜΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ)
Τόπος: η "αγαπημένη" μου αδιάβατη-διάβαση, από την Πλατεία Αριστοτέλους προς την παραλία. Έχω γράψει σχετικά εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ.
ΩΡΑ: Γύρω στις οχτώ, φωτεινή μέρα.
Πρωταγωνιστές: Καμμιά δεκαριά Άγγλοι μεσήλικες τουρίστες, η αφεντιά μου, αρκετά διερχόμενα αυτοκίνητα.
Φτάνω στη διάβαση, όπου οι Άγγλοι (ποιός ξέρει πόση ώρα έχουν εκεί) στριμωγμένοι ανάμεσα στα φαρδιά πλατιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, απορημένοι που κανείς δεν σταματά, προσπαθούν να περάσουν απέναντι. Κατεβαίνω από το ποδήλατο, απλώνω το χέρι στα διερχόμενα ΙΧ να σταματήσουν. Όχι μόνο δεν έχουν καμμιά διάθεση να σταματήσουν αλλά πατάνε και γκάζι να τους φύγουν οι ενοχές. Οι Άγγλοι πίσω μου γελάνε, καθώς εγώ περνάω βιαστικά με το χέρι προτεταμένο προς τους Κάφελλους. Ο δρόμος έχει δύο λωρίδες: 'Ενας σταματάει, αλλά ο άλλος περνά γκαζωτός και παραλίγο να με πατήσει, βγάζοντας ταυτόχρονα μια πολεμική ιαχή από το ανοιχτό παράθυρο:
"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"......
Οι Άγγλοι ακόμα γελάνε.
Θέλουμε και τουρισμό, τρομάρα μας....
.
ΩΡΑ: Γύρω στις οχτώ, φωτεινή μέρα.
Πρωταγωνιστές: Καμμιά δεκαριά Άγγλοι μεσήλικες τουρίστες, η αφεντιά μου, αρκετά διερχόμενα αυτοκίνητα.
Φτάνω στη διάβαση, όπου οι Άγγλοι (ποιός ξέρει πόση ώρα έχουν εκεί) στριμωγμένοι ανάμεσα στα φαρδιά πλατιά παρκαρισμένα αυτοκίνητα, απορημένοι που κανείς δεν σταματά, προσπαθούν να περάσουν απέναντι. Κατεβαίνω από το ποδήλατο, απλώνω το χέρι στα διερχόμενα ΙΧ να σταματήσουν. Όχι μόνο δεν έχουν καμμιά διάθεση να σταματήσουν αλλά πατάνε και γκάζι να τους φύγουν οι ενοχές. Οι Άγγλοι πίσω μου γελάνε, καθώς εγώ περνάω βιαστικά με το χέρι προτεταμένο προς τους Κάφελλους. Ο δρόμος έχει δύο λωρίδες: 'Ενας σταματάει, αλλά ο άλλος περνά γκαζωτός και παραλίγο να με πατήσει, βγάζοντας ταυτόχρονα μια πολεμική ιαχή από το ανοιχτό παράθυρο:
"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"......
Οι Άγγλοι ακόμα γελάνε.
Θέλουμε και τουρισμό, τρομάρα μας....
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)